Roeisloep

WV de Merwede beschikt over een prachtige roeisloep, de Zwaan gedoopt. Hiermee zijn leden die over het roeisloep-virus beschikken actief. Ze doen ook mee met (international) roeiwedstrijden !

Interesse, kom erbij !

Roeitrip naar Vogolonga 19 Mei 2024

Ingredienten:

2 sloepen en 1 kano, 2756 km asfalt, 55 km water, 7 nachten, 1 vliegveld, liters cappucino, hectoliters diesel, fantastische bemanning, lekker weer, 12000 keer aan je riem trekken, een miljoen tikkies.

Dinsdagmiddag laden we de twee sloepen in Woudrichem op de trailer en de kajak laden we in Gorinchem.

Woensdagochtend begint het feestje van Gorinchem via Andel en Heusden waar we bemanning en bagage laden. We zijn met z'n vijven, Annemiek, Manon, Colinda, Hans en ik. Victor is al in Italie en Laure vliegt donderdag in.

Het kost ons 11 uur om de haast 800 km naar Pinswang af te leggen. Op een werkelijk schitterende locatie met de Alpen in de achtertuin sluiten we de dag culinair en liquide af.

Donderdag nog een kleine 500 km naar Punta Sabbioni. Met een gemiddelde snelheid van amper 60 km/uur zwoegt de combinatie over de Alpen. Mede gezien de lage snelheid kiezen we voor de kortste route, evenals vorig jaar een adembenemende tocht door de Dolomieten.

Rond 1700 uur bereiken we ons appartement. Victor en Laure zijn er al. Als de koppen (en het geld) zijn geteld kunnen er inkopen worden gedaan en kan er worden gegeten. 

En dan is het zover..... vrijdagochtend gaat de vloot te water. Wij gaan met de sloep de rugnummers ophalen in de stad, en vertrekken als eerste. Het is elk jaar weer een prachtig gezicht om San Marco vanaf het water te benaderen. De tweede groep, onder leiding van Kees, vetrekt iets later.

De afstemming met de elementen is perfect. Zonnig, ruim 20 graden en om het niet te makkelijk te maken stroom en wind tegen. Na ruim anderhald uur varen zijn we op een aanlegplaats vlak bij het San Marco plein.

Na een meer dan eenvoudige lunch gaat een deel van de bemanning de rugnummers ophalen, de anderen bewaken de boten. De kajak gaat te langzaam en dat wordt vooral veroorzaakt doordat het zitje te ver naar voren staat. Met behulp van de kussentjes uit de sloep wordt het beter. Maar om met Cornelis Vreeswijk te spreken: "Misschien wordt het morgen beter, maar het wordt toch nooit goed".

Met de rugnummers, shirtjes en de posters aan boord aanvaarden we de terugreis. We hebben geluk, het zonnetje staat in de rug, de wind is gedraaid en is dus weer tegen en de stroom ook en ook nog veel sterker dan vanmorgen. Onderweg terug zijn er momenten dat we ons afvragen "gaan we nog vooruit"? Ook de golfslag van de veerboten bedreigt ons van alle kanten, zowel de kano als de sloep maken water en de posters delven het onderspit. Ruim 8 km in een kleine twee uur. En dan ook nog de voetenbankjes.... Een deel van de bemanning vindt een modificatie dringend. Misschien wordt het morgen beter.

Als we vermoeid de sloep weer op de kant trekken kunnen we terug naar het appartement. Direct vetrekt een deel van de bemanning naar het strand. De meest jeugdigden trotseren de branding, maar na enige tijd zit iedereen in de dichtsbijzijnde strandtent achter de Aperol.

Als de uitbater sluit gaan we naar huis. De uitstekende inkoop van gisteren werpt zijn vruchten af. Nadat de limoncello is ontdooid en daarna alle Franse Chansons zijn gezongen volgt een korte nacht.

Zaterdag bezoekt een deel van de bemanning Murano terwijk een andere groep de Biennale bezoekt.

De Biennale van Venetie 2024, dit jaar voor ons passend getiteld "Stranieri Ovunque" (Vreemdeligen Overal), biedt een breed scala aan indrukwekkende kunstwerken en tentoonstellingen verspreid over verschillende locaties, waaronder het hoofdgebouw, de beeldentuin en diverse nationale paviljoens.

Hoofdgebouw en Beeldentuin

Het hoofdgebouw, ook wel bekend als het Centrale Paviljoen in de Giardini, herbergt de belangrijkste tentoonstelling van de Biennale. Hier zijn de werken te zien van diverse internationale kunstenaars die refelcteren op het thema van vreemdelingenschap en identiteit. De beeldentuin, ontworpen door de gerenomeerde architect Carlo Scarpa, biedt een serene ruimte waar sculpturen van verschillende artiesten tentoongesteld worden. Deze tuin is een geliefde plek voor bezoekers om te genieten van kunst in een rustgevende buitenomgeving (Artnet News)(Blue Crow Media).

Nederlands Paviljoen

Het Nederlands Paviljoen , gecureerd door Hicham Khalidi in samenwerking met kunstenaars Renze Martens, presenteert werken van het Congolese kunstenaarscollectief CATPC (Cercle d'Art des Travailleurs de Plantation Congolaise). Hun tentoonstelling richt zich op thema's zoals kolonialiseme en landherstel en bevat sculpturen die zowel in het paviljoen als in het "White Cube" kunstcentrum in Congo te zien zijn. Achter een schaamschot staat een schaamrood stimulerende beeltenis. Deze presentatie nodigt uit tot reflectie op de relatie tussen kunst, economie en sociale rechtvaardigheid (La Biennale di Venezia)(ArtGuides).

Paviljoen van de Verenigde Staten

Het Amerikaanse paviljoen wordt vertegenwoordigd door de kunstenaar Jeffrey Gibson, bekend om zijn werk dat traditionele inheemse Amerikaanse kunstvormen combineert met hedendaagse kunst. Zijn tentoonstelling onderxoekt thema's van indetititeit, cultureel erfgoed en de invloed van kolonialisme. Gibson's werk, dat vaal kleurrijk en textuurrijk is, reflecteert op de complexiteit van de culturele indetiteit in de moderne wereld (Artnet News). 

Het was een rijke en diverse ervaring, met elk paviljoen dat zijn unieke perspectief op de hedendaagse kunst en maatschappijk biedt.

Op zaterdagochtend trekken Laure en ik ons eigen plan en worden we afgezet door Paul die aan zijn kano gaat sleutelen voor de grote dag morgen. Wij nemen de boot richting Murano wat uiteindelijk toch nog wel een uurtje duurt voordat we er zijn. Het is prachtig weer en we zijn in onze baljurken vertrokken. We flaneren wat over het eiland en bezoeken een glasblazerij. Helemaal enthousiast gaan we daarna shoppen en kopen we enkele souvenirs voor het thuisfront. Een heerlijke pizza en een biertje mogen natuurlijk niet ontbreken. We hebben ons die dag op dat kleine eiland prima vermaakt en ook nog ruim 16000 stappen kunnen zetten.

Zondag is het dan eindelijk zo ver.....In alle vroegte vetrekken we naar de boten !

We varen weer in de richting van Venetie. De kano snijdt een stukje af en vaart direct naar Burano.

De omstandigheden zijn veen beter dan vrijdag. Het is bewolkt, maar weinig wind en we hebben een groot deel van de route stroom mee. 

Het gaat heel voorspoedig en kwart over tien zie ik vanaf Burano de sloep al naderen. Gezamelijk bezoeken we een heerlijk koffietentje, waar de koffie met koek 11,45 Euro kost, om tegen 11 uur weer verder te varen.

De kano voorop, een beetje zijwind en de blik vooruit met het verstand op doorgaan.

Ik kano aardig voorop in het convooi van rond de 7500 deelnemers op 2000 boten en kom daardoor eenvoudig door de stad en om half twee ligt de kano na de finish op de wal.

Ook de sloep zet een recordtijd neer, om twee uur meren ze af in de stad na de finish, na deelgenoot te zijn geweest van de congestie op Canal Grande met wild gesticulerende Italianen en gevaarlijk rondzwaaiende peddels en riemen. De finish bestaat uit een ponton van waaruit de organisatie met precisie van een zwitsers uurwerk je medailles in de schoot werpt.

We pakken ons vaste terasje voor een korte pauze. Daarna neem ik de pont terug en ga de trailers vast aankoppelen. De sloep volgt met de kano op sleeptouw. Vanaf de pont zie ik hoe de kano hiervan geniet. Om kwart over vier staan we bij de trailer om de sloep te laden, het is weer gelukt. Een prachtige dag en fantastische tocht ! Een belevenis om op te slaan.

We rusten uit in ons appartement tot er besloten wordt pizza's te halen, maar net als vorig jaar is op zondag de horeca volledig overlopen, een verbeterpunt dus. Uiteindelijk eten we toch pizza's en kunnen de luiken dicht.

Laure vertrekt vast naar het vliegtuig want ze moet maandag al om 0600 uur terug. Uiteraard zwaaien we haar uit, zo'n regatta samen schept een band.

Op maandag rond 0700 uur vertrekt Viktor naar huis, uitgezwaaid door de hele equippe (min Laure).

Daarna ruimen we de grootste ravage op, pakken in en gaan de sloep van Woudrichem nog op de trailer zetten.

Daarna gaan Annemieke en Collinda naar de stad en daarna naar het vliegveld. We blijven met z'n drieen over en stallen de boten bij het appartement om nog een dagje uit te kunnen gaan. Heerlijk slenteren door de stad en een terrasje pakken.

Dinsdagochtend terug met de boten. Plan is om net voorbij Munchen te komen en daat te overnachten, maar het is niet onze dag. Al na een kwartier is de weg geblokkeerd en worden we over smalle wegen door het binnenland gestuurd, en we zijn niet de enigen. Moeizaam sukkelen we voort in de hoop om een fatsoenlijke weg te bereiken, de vertraging loopt op. Als we uiteindelijk weer wat vaart kunnen maken bel ik het beoogde hotel, ook dat mislukt, we kunnen er niet terecht. De reis door Oostenrijk richting Villach verloopt echter vlot, maar zodra de Bundesgrenze is gepasseerd worden we geconfronteerd met een meer dan eindeloze reeks wegwerkzaamheden. Tegen zes uur hebben we het wel gehad, maar nog geen hotel. We stoppen en raadplegen google. Voorbij Munchen is vrijwel niets te vinden, dus bellen we hotel Maximiliaan, nog 60 km ten zuiden van Munchen.We krijgen een antwoordapparaat, jammer, we rijden er toch heen en stoppen bij aankomst op een vrijwel lege parkeerplaats. Het ziet er zeer gesloten uit. Een briefje op de deur wijst met een pijl: Hotel achterom. Hans gaat op onderzoek en na een paar minuten komt hij terug, zijn bodylanguage schat ik in als 'nee'. Echter, aan de andere kant van het gebouw is een deur open en daar staat een tafel met sleutels van kamers erop. Er is verder niemand, behalve een paar bouwvakkers die ook een sleutel pakken. 

De volgende ochtend staat er een zeer uitgebreid buffet in het restaurant, het is ongelooflijk. We rekenen af, ontbijten, tanken vol en gaan weer op pad, het is kwart voor 8.

Het wordt een helse tocht, met eindeloos veel wegwerkzaamheden, vertraging, twee volledige wegafsluitingen, eindeloze files op de omleidingen, veel extra kilometers.

Om 9 uur zijn we dan eindelijk thuis en staat de trailer in Woudrichem. Je zou willen dat je zo'n dag snel kunt vergeten. Gelukkig hebben we de prachtige foto's nog van een geweldig weekend met een superleuk team.

Indrukken van de deelnemers:

Hans:

Het was weer een schitterende ervanring om voor de derde keer de Vogalonga te mogen roeien. Welliswaar misten we onze Schotse vrienden van vorig jaar maar met zes roeiers in de St.Ayles skiff die het voorgeschreven parcours volgenden en Paul in de kano met een alternatieve route was het een sportieve, gezellige en zelfs culturele ervaring dankzij de Biennale in Venetie. De Italiaanse keuken is beroemd en de Duitse autobahn berucht.

Paul je bent een uitstekend reisleider en volgend jaar boek ik zeker bij hetzelfde reisbureau.

Collinda:

Over mijn uithe met jullie als groep kan ik alleen maar zeggen dat ik heb genoten van een goed georganiseerde trip. De planning was goed. De accomodatie was meer dan prima. Ik heb elke dag in zee gezwommen en het roeien van de Vogalonga is goed te doen. Aan het einde van de tocht was ik ook echt verbaasd dat we al klaar waren. Het was een heel divers gezelschap wat het juist zo leuk maakte. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen waarmee ik mooie gesprekken heb gevoerd. en we hebben samen gezongen en gelachen, een dikke voldoende voor de organisatie. Paul bedankt daarvoor !

Manon:

Een superteam en weer een fantastische en omvergetelijke ervaring

Annemieke:

Bedankt voor alle inspanning en opoffering. Ciao Tutti.

Paul:

Met de kano was wel de eerste en de laatste keer. Weer een prachtige belevenis. Iedereen een groot compliment over de sfeer en de prestatie, ik denk nu: volgende jaar weer ! 

ENTHOUSIAST GEWORDEN, MELD JE AAN VOOR DE ROEISLOEP !